Τριακόσια δέκα καθαρόαιμα κουτάβια του ελληνικού ποιμενικού σκύλου – τα λεγόμενα τσοπανόσκυλα - με καταβολές στην αρχαιότητα έχουν γεννηθεί από το 1998 στο κέντρο της οικολογικής οργάνωσης Αρκτούρος, ο οποίος ανέλαβε δράση όταν διαπίστωσε ότι η συγκεκριμένη ράτσα κινδύνευε να εκλείψει λόγω των διασταυρώσεων με άλλα σκυλιά.Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα των Νέων, στο πρόγραμμα εκτροφής των τσοπανόσκυλων εργάζονται μία Αγγλίδα και δύο γάλλοι εθελοντές, οι οποίοι μένουν στο Κέντρο του Αρκτούρου. Σκοπός του προγράμματος – το οποίο υλοποιεί ο Αρκτούρος μαζί με τον Όμιλο Φίλων του Ελληνικού Ποιμενικού στην Αγραπιδιά της Φλώρινας - είναι κάθε κτηνοτρόφος ή άνθρωπος της υπαίθρου που θα το ζητήσει να πάρει ένα ζευγάρι σκύλων και με τον τρόπο αυτό να γεννηθούν ακόμη περισσότερα τσοπανόσκυλα.
«Η ύπαιθρος είναι το σπίτι τους και από το 1998 έως το 2007 δώσαμε δωρεάν 310 καθαρόαιμα κουταβάκια» λέει η βιολόγος και υπεύθυνη του προγράμματος Αναπαραγωγής και Επαναδιάδοσης του Ελληνικού Ποιμενικού Σκύλου, Μαρία Τριβουρέα.
«Διαπιστώσαμε ότι το ελληνικό τσοπανόσκυλο κινδύνευε να εκλείψει, κυρίως λόγω των διασταυρώσεων με άλλα σκυλιά. Έτσι, σιγά σιγά η ράτσα τους έχανε τα βασικά χαρακτηριστικά της, εξαιτίας των οποίων συντρόφευαν τους κτηνοτρόφους και τους άλλους ανθρώπους της υπαίθρου επί αιώνες. Αυτό που κάνουμε εδώ στο Κέντρο Αναπαραγωγής του Αρκτούρου είναι προσπάθεια διάσωσης του ελληνικού ποιμενικού» λέει. Όπως εξηγεί, «είναι σκυλιά ιδιαίτερα έξυπνα και πιστά».
Τα χαρακτηριστικά της ράτσας
«Μπορεί οι ποιμενικοί να έχουν συνδεθεί με τους κτηνοτρόφους, αυτό όμως που με εντυπωσίασε κι έτσι αποφάσισα να πάρω, είναι η προσαρμοστικότητά τους και στις πόλεις»«Είναι ιδιαίτερα πιστός σκύλος, δίνει αγάπη στο αφεντικό του και νιώθω ότι έχω έναν εξαιρετικό φύλακα. Θεωρώ εξαιρετικά σημαντική την προσπάθεια που γίνεται για τη διάσωση της συγκεκριμένης ράτσας». εξηγεί ο κ. Κώστας Βασιλείου, επιχειρηματίας από τη Λάρισα και ιδιοκτήτης του Τζαβέλα που ζει στο κτήμα του κοντά στη Νίκαια Λάρισας.
«Τα σκυλιά έχουν συνδεθεί με τη ζωή των κτηνοτρόφων οι οποίοι τα φροντίζουν από μικρά και τα αφήνουν να παραμένουν στα μαντριά μαζί με τα πρόβατα τα βράδια γιατί μπορούν να αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις σαρκοφάγων ζώων, όπως των λύκων και των αρκούδων»Βάσω Πετρίδου, υπεύθυνη επικοινωνίας και ευαισθητοποίησης κοινού του Αρκτούρου. λέει η
Μάλιστα, όπως επισημαίνει, είναι τέτοια η σχέση που έχουν αναπτύξει με τα σκυλιά τους οι κτηνοτρόφοι ώστε τα ταΐζουν οι ίδιοι, προκειμένου να μην υπακούουν σε κανέναν άλλο. Ο ελληνικός ποιμενικός έχει άριστη όσφρηση, ακοή και όραση, μεγάλη κινητικότητα και αντέχει σε πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες. Είναι ανεξάρτητος, θαρραλέος, με ανεπτυγμένο ένστικτο προστασίας του κοπαδιού και απόλυτα αφοσιωμένος στον τσομπάνη.
Η ιστορία τους
Στην αρχαία ΕλλάδαΟ ελληνικός ποιμενικός σκύλος απαντάται από τα αρχαία χρόνια, γεγονός που μαρτυρούν πλήθος ιστορικά κείμενα.
Ο Αριστοτέλης απαριθμεί φυλές σκύλων, σύμφωνα με τον τόπο καταγωγής τους, όπως ο της Ηπείρου, της Λακωνίας κ.λπ.
Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι ο ποιμενικός σκύλος της Ηπείρου είναι γνωστός από τα ομηρικά έτη και ήταν ονομαστός για τα καταπληκτικά του χαρίσματα.
Ο Μέγας Αλέξανδρος στις εκστρατείες του χρησιμοποιούσε ποιμενικούς σκύλους της Ηπείρου.
Ο βασιλιάς της Ηπείρου Πύρρος χρησιμοποιούσε τους ποιμενικούς ως πολεμικούς σκύλους.
Ο επικός ποιητής Οππιανός (2ος π.Χ. αι.) στην «Κυνολογία» περιγράφει τον ελληνικό ποιμενικό ως τόσο ρωμαλέο που δεν δίσταζε να επιτεθεί σε ταύρους, σε αγριόχοιρους, ακόμη και σε λιοντάρια.
Οι αρχαίοι Έλληνες ξεχώριζαν τους σκύλους σε κυνηγετικούς και ποιμενικούς. Οι ποιμενικοί ονομάζονταν «Μολοσσικοί» ή «Μολοσσίδες» από την περιοχή καταγωγής τους, που ήταν η αρχαία ελληνική Μολοσσία (Ήπειρος).
Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο σκύλος εξημερώθηκε από
τον Απόλλωνα, που τον δώρισε στην αδελφή του την Αρτεμη για να τη συντροφεύει στο κυνήγι (κυνήγι= κύναν άγω).
Ο ποιητής Νίκανδρος (3ος αι. π.Χ.) αναφέρει ότι οι ηπειρωτικοί σκύλοι, μεγαλόσωμοι και δυνατοί, πλάστηκαν από το θεό της φωτιάς, τον Ήφαιστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου